jueves, 23 de diciembre de 2010

Hello To...


Regalo (foto)



... hoy es como una interminable canción de Broderick

sábado, 18 de diciembre de 2010

Sabia Charlotte

foto tonta, mediocre (foto)

Hoxe fun a pasear.
Estaba un día estupendo, frío e sol, dos meus favoritos.
Mentres camiñaba, dinme conta que ía rematar o outono e eu nin me despedín do verán...



"Es que aún no sé lo que quiero ser… ¿Sabes? Quise ser escritora pero odio lo que escribo… Intenté hacer fotos pero eran muy mediocres. Todas las chicas pasan por una fase de fotógrafas… Y haces fotos tontas de tus pies…" (Charlotte en Lost in Translation)


miércoles, 15 de diciembre de 2010

Discos internacionales 2010

Parada das Bestas, Pidre (foto)

Discos Internacionales 2010

Gold Panda_ “Lucky Shiner”

Four Tet_ “There Is Love In You”

The Boats_ “Sleepy Insect Music”

Eluvium_ “Similes”

The National_ “High Violet”

Foals_ “Total Life Forever”

Beach House_ “Teen Dream”

Goldmund_ “Famous Places”

Deerhunter_ "Halcyon Digest"

Lcd Soundsystem_ "This is Happening"



martes, 30 de noviembre de 2010

30 anos

PrimaveraSound,10 (Cociña-foto)


Ola...
Son Eva e hoxe cumplo trinta anos


Peino algunha cana que outra, sobre todo no flequillo, e sinto como si todo fose a empezar

miércoles, 10 de noviembre de 2010

Dous en Cabo Home

Cabo Home (foto)


Era outono pero quentaba o sol como se fose verán. Saímos sen un rumbo fixo e chegamos a Cabo Home. No faro, sentámonos no muro que o rodea. Miramos hacia as Cíes, sen falar porque non facía falta ningunha. Tiramos algunhas fotos. Encantounos todo o que nos deu o día. Disfrutamos. Simplemente, vivimos.




I´m Here, Spike Jonze

lunes, 1 de noviembre de 2010

desnudarse, sentir

SébarisbyTelón (foto)

Escribir sobre sentimientos es mostrarse desnuda ante la vida. Igual que quitarse un viejo vestido gastado, usado durante una eternidad, mostrar lo que uno puede sentir es pintar de pasión y realidad la fragilidad del ser. Sin sentimientos no tendríamos sentido. Seríamos breves veletas en un huracán incierto.


.:Existo para que sempre che apeteza bailar:.

martes, 19 de octubre de 2010

Alberta

una vez fuimos a Islandia (foto)

Había una vez una niña que había nacido en el sur de Italia, en una tierra impregnada de olor a huerta, a tomates, a berenjenas y calabacines. Sentía aquel lugar latir en su corazón, aunque en el fondo fuese más griega o africana que romana.

Desde muy pequeña le encantaba ir a pescar con su abuelo a ese mar que la vio crecer, a su mediterráneo verde y transparente. Mientras jugaba a ser marinera, soñaba con viajar a otros mundos, con irse al frío, lejos de su cálida tierra, lejos del siroco. Imaginaba mundos nórdicos lejanos, donde la nieve y el frío curtiesen su rostro, donde la luz no fuese azul, más bien gris tenue, donde no hubiese mares sino océanos.

Un día, cuando ya no era tan niña, decidió comenzar su aventura y convertir su sueño en un modo de vida. Ella sola, se puso el futuro por mochila y se fue a ver cómo era el mundo con ojos de investigadora y descubridora insaciable . Cambió el sur por el norte. El destino quiso que amarrase su barco imaginario al lado de la Torre de Hércules, como faro que es, debió de guiarla en tal aventura.

En su tierra del norte se está convirtiendo en toda una mujer. Igual que el árbol que lucha por agarrarse a un nuevo terreno para echar raíces y poder crecer firme y fuerte, así está haciéndose mayor la niña que vino del sur para cumplir su sueño.

Ahora vive acompañada de Poseidón que la cuida como merece y desde su cueva pueden ver como la inmensidad del océano los ampara todos los días. A veces, mientras se está quedando dormida, entre fantasías y realidades, cree escuchar su pequeño mar, incluso a veces cree olerlo y se ve a ella misma en su roca favorita, tumbada al sol de septiembre, disfrutando de los colores cálidos de la línea del horizonte.

sábado, 9 de octubre de 2010

Ganas renovadas

no pisito (foto)

escultura
debuxo
pintura
artes gráficas
fotografía
...

Todo por vir, todo diante de mín.
Unha única duda ¿teño que encender a luz ou apagala?

martes, 14 de septiembre de 2010

(42.391, -8.444)

Pontevedra (foto)

Pois iso, como dixo Concepción Arenal...



En ocasións, xa ven todo decidido.

jueves, 9 de septiembre de 2010

MercadoNegro




Quisiera haber estado en los lugares en donde tú
estuviste, en todos los lugares donde hay acaso aún
o sobrevive un fragmento de ti o de tu mirada. ¿Sería
este vacío tuyo lacerante lo que hace de pronto un
espacio lugar? ¿Lugar, tu ausencia?

Valente, J. A., No amanece el cantor

martes, 31 de agosto de 2010

Aitana, verán10

Totó (foto)

Vaia verán tan chulo!!


...agora, outra vez, as dúas á clase....

lunes, 23 de agosto de 2010

Labios Salados

prado da Rascosa (foto)

- ¿en que carajo piensas?
- en nada..
- ¡no me lo creo! es imposible, te conozco bien, sé perfectamente cuando estás pensando en algo, te quedas como ausente, haces ese gesto tan particular con la nariz y acto seguido siempre contestas "en nada"....
- ¿De qué gesto me hablas? estás fatal...¿sabes qué? tenemos cucarachas en casa, están por todas partes...
-No, solo están en tu imaginación, ni tan siquiera tenemos casa...
- ¿ah, no? pensaba que sí...
- Pues no, ¿me vas a decir en que pensabas?
- .... ¿vamos a correr a la playa? me apetece saltar desde nuestra roca al fondo del mar y después besarte... Me gustan tus labios salados.
- vamos...

miércoles, 28 de julio de 2010

Grant Hamilton

birds_ Grant Hamilton

Luck_ Grant Hamilton
Springtime_ Grant Hamilton

Atari_ Grant Hamilton
Right On_ Grant Hamilton

Neste momento donde o dixital non deixa ver a fermosura da auténtica realidade, merece moito a pena poñer os ollos nas texturas, nas cores, nos sentimentos e nas ilusións das Polaroids de Grant Hamilton. Preciosas.

Para saber máis: aquí, ou aquí, ou incluso aquí



Ruliño, recupera a túa!!

viernes, 23 de julio de 2010

Sueño Profundo

Casa en ruinas, carretera N- 525 (foto)

"Estaba todo tremendamente silencioso. Tanto como si yo fuera la única superviviente de este mundo."
Sueño profundo. Banana Yoshimoto




"Lo importante es que de todo quede siempre algo, pues por minúscula que sea la llama que reste tal vez alguien pueda recogerla para encontrar algo". Vila-Matas

G r a c i a s

lunes, 19 de julio de 2010

La Tetería del Oso Malayo, David Rubín

portada

Hoy al despertarme, mientras tomaba una taza de café, me quedé mirando el montón de libros que aún tengo sin ordenar de la mudanza... Entre ellos, reconocí el lomo de La tetería del oso malayo. Sin poder evitarlo, lo cogí provocando el derrumbe de todos los que estaban sobre él...

Hace ya unos cuantos años que cayó en mis manos esta recopilación de historias emborrachadas de melancolía, pero hoy volví a darme cuenta (como lo hice la primera vez) que el mundo debería de estar lleno de gente como el Oso Sigfrido, capaz de convertir su tetería en un consultorio psico-anímico para curar el alma de superhéroes venidos a menos... es decir, la de todos...

Buen lunes veraniego.

martes, 13 de julio de 2010

A través de la ventana

viaje a Islandia (foto)

Ella miraba por la ventana. Al mismo tiempo, fumaba un cigarro y escuchaba lo último de BSS, había esperado como agua de mayo el disco y ahora resultaba que no era el mejor, aún así había un tema en concreto que la alegraba, le hacía sentirse bien...Estaba tranquila. Le gustaba lo que veía.
Ella no quería preocuparse más. Por nada.No tenía ningún motivo. Estaba aprendiendo a disfrutar de su tiempo. De las pequeñas cosas ya lo hacía desde hacía bastante pero el tiempo dedicado a ella misma, definitivamente, se le resistía.
Le gustaba fumarse el cigarro sin compañía porque, a cada calada, su mente volaba hacia mundos imaginarios en los que andaba descalza por un jardín recién segado. Ese era su olor favorito, la hierba justo terminada de cortar.
Ahora estaba ante aquella ventana y podía observar la grandeza de todo el cielo azul... y su futuro también... eso le gustaba.

lunes, 12 de julio de 2010

Intersecciones

estación de tren (foto)


A veces no entiendo nada y me asusto

jueves, 8 de julio de 2010

bobinas

bobinas, Carla (foto)

Los hilos se enrollan en torno a un canuto de cartón o de madera, de la misma manera que las ideas estúpidas se enrollan en torno a nuestro poco sentido común.

¡Qué fácil debe ser vivir sin transcendentalismos pero que complicado me resulta! Al fin y al cabo es lo mismo sentirse solo en un determinado momento que echar de menos en un determinado momento, solo son palabras y solo son interpretaciones...

... y hoy he vuelto a solicitar destino.

viernes, 2 de julio de 2010

Azuis



"A i n d e p e n d e n c i a n o n é i n d i v i d u a l i d a d e"


lunes, 21 de junio de 2010

Al sol del atardecer

edificio+ramas (foto)


¿Cómo pueden ser tan complicadas las relaciones humanas? No lo entiendo.

Desde hace tiempo, esta es una de mis grandes dudas, no encuentro la respuesta en ningún lado, al contrario, únicamente encuentro refuerzos que engordan mi preocupación.
El mundo es una mierda, sí, ya lo sabemos todos. La gente es gilipollas, sí, también lo sabemos. Pero, ¿dónde queda el atisbo de esperanza? hay gente que se va al fútbol a buscarlo, otra de vacaciones a Torremolinos. A mí eso no me vale de nada, prefiero las pequeñas cosas, el día a día, el beso al despertar... Creo que somos egoístas, ahora quizás aún más. La empatía ha desaparecido. Nos cuesta entender a los demás porque no nos entendemos a nosotros mismos. Nos provocamos dolor sin querer (y quizás este dolor bidireccional no intencionado sea el que más duela del mundo). Nos volvemos rencorosos sin querer (y ese rencor unidireccional hacia nosotros mismos nos destroza por dentro y por fuera). Nos volvemos absurdos queriendo. Y al final de todo, nos arrepentimos. Esto me lleva a pensar que somos estúpidos y que nuestra estupidez nos vence.

Quiero un mundo donde la gente no sufra por estas cosas y creo que la solución depende de nosotros mismos. Podemos lograrlo, solo tenemos que respetar y no tener miedo.

lunes, 14 de junio de 2010

13/06 Rebequiña



Xa sei que hoxe é 14, pero ontes foi imposible actualizar así que máis vale tarde que nunca!

Rebeca cumple 27 anos e é a terceira persoa importante que nesta semana se fai un pouquiño máis maior...

Creo que a foto o describe todo. Esta persona é capaz de amar a un nivel superior. Rebe cuida e mima. Sempre sabe escoitar e sempre ten un bo consello na boca para darche. É como ela dí, un pouco meiga!!! Con ela pásame algo xenial, ainda que pasen días, semanas, meses sen vernos, no momento en que coincidimos é como se nunca estivesemos separadas. Creo que neso consiste ser amigas.


É a miña Pili!!!

Quérote, feliz día guapísima.

viernes, 11 de junio de 2010

11/06 Dieguiño

Warschauer Str. Berlín
(photoautomat)

A primeira vez que falei con Diego foi unha noite de principios de verán, acórdome perfectamente do momento e tamén del. Era un chavalito, poderiamos dicir ainda adolescente. Levaba o pelo cortiño e no curuto levantáballe para riba un mechón. Vistía unha camiseta toda raída, parecía papel de fumar, cun debuxo de dous emigrantes galegos metidos nunha lata de sardiñas.
Empezamos a falar e cando nos dimos conta pasaran horas, esa día contoume mil cousas e eu supoño que outras tantas, ainda que recordo mellor as súas palabras cas miñas... Diso xa fai uns cantos anos, pero a partir dese instante os nosos camiños quedaron irremediablemente cruzados (cousa da que me sinto enormemente afortunada)

Hoxe cumple 27 anos, é o seu día.

Non vou a dicirlle nestas catro liñas nada que non sepa. Non vou a facer un epílogo de sentimentos, nin moito menos. Simplemente vou a darlle as gracias, porque merece un GRACIAS que se saia da pantalla.

Feliz día ruliño.

Don´t you worry a bit!
try to think about me.







Algo escrito fai moito tempo nunha persiana: "existeu un tempo no que as horas de luz invadían a túa existencia...cando a angustiosa escuridade che deixe ver as pequenas cousas atrapadas polo olvido, descubrirás o verdadeiro camiño, o camiño de retorno á imperfecta felicidade"

gracias por voltar...

lunes, 7 de junio de 2010

07/06-Carliña



Non me vou a poñer transcendental, creo que xa son moitos e moitas os que teorizaron, teorizan e teorizarán sobre a amizade.
Eu téñoo bastante claro. Para mín unha boa teoría da amizade é Carla... básicamente boa, porque na práctica é 100% auténtica e fiable, e iso falando de teorías e falando de amizades podemos dicir que é o fundamental.

Quérote moito. Gracias por todo.

Moitas felicidades Charli...

martes, 25 de mayo de 2010

luscofusco

luscofusco, Xixón (foto)

Hai un momento do día, entre o día e a noite, en que a luz desaparece case por completo e as cousas se perciben como sombras. Ese momento é máxico e o perfecto para amarse, para abrazarse, para chorar, para rir, para descansar, para pensar, para disfrutar, para beber unha cervexa, para sentarse na terra, para contar unha boa historia, para botar un cigarro, para escoitar o último disco do teu grupo favorito, para chamar a esa persoa que fai tanto que non ves, para collerse da man, para xuntarse cos amigos, para ler un libro, para viaxar coa imaxinación, para falar cos mortos, para dar un paseo, para dicirlle a túa mai todo o que a queres, para bailar coa única persoa coa que compartes os teus segredos máis profundos, para ver o idiotas que somos ou para darse conta da fortuna que temos...
Existe ese momento, é a bocanoite, a noitiña, o luscofusco.

Tamén se considera luscofusco ao momento do día, entre a noite e o día, cando cantan os galos, no que a primeira claridade da mañá permite distinguir as cousas coma sombras. Resulta ser outro momento moi especial, é a chegada dun novo amencer, un novo día. Algo novo e fresco que nos fai abrir os ollos cos primeiros raios amosando toda a nosa inocencia.


Luscofusco, unha das palabras máis fermosas da lingua
Luscofusco, un dos momentos máis especiais do día.

jueves, 20 de mayo de 2010

Xoán vive moi ben en Caracas. Celso Emilio Ferreiro

cartos (foto)

XOÁN VIVE MOI BEN EN CARACAS

A sociedá do benestar está vindo
polos laberintos das computadoras.
Un mundo feliz, querido Aldous,
sin paxaros no amencer, está chegando.

Xoán traballa nunha fábrica de automóviles.
Xoán traballa nunha fábrica de tocadiscos.
Xoán traballa nunha fábrica de neveiras.
Xoán traballa nunha fábrica de televexos.

Xoán traballa e aforra sen descanso
pra meter o seu diñeiro nun banco
que é dono da fábrica de automóviles,
que é dono da fábrica de tocadiscos,
que é dono da fábrica de neveiras,
que é dono da fábrica de televexos
e da pubricidá que abrolla nas súas pantallas.

Traballe, produza, aforre,
que o demais é conta nosa.
Vosté poña o diñeiro,
que nós poremos o demais.

Xoán poido por fin mercar un automóvil,
Xoán poido por fin mercar un tocadiscos,
Xoán poido por fin mercar unha neveira,
Xoán poido por fin mercar un televexo,
para ver na súa pantalla
a pubricidá que o seu banco desenrola.
Xoán conseguiu por fin electrodomesticarse,
electroconvencerse de que é mellor estar tranquilo
e electrocomportarse coma un bo rapazote
ó que nada humán lle é alleo cando é cómodo.
Os beneméritos, filantrópicos industriás,
co seus aliados mercantís en comandita
encheron as faltriqueiras, porque o diñeiro
de xaneiro a xaneiro é sempre do banqueiro,
según di o refrán
que noutro tempo fixo o pobo Xoán.
Antipoemas (1972)

sábado, 8 de mayo de 2010

Elcapitalismomata(ytútambién). Los Deuteronistas

444 (foto)


Facía bastante que non escoitaba esta canción.
O outro día, na siesta, sonaba de fondo.... trouxome moitos recordos.
Creo que é unha das cancións máis bonitas que escoitei nunca, e creo tamén que das máis tristes.


Significa moito, significa todo.


Toma mi sangre/es para tí
Quema mi cuerpo/si tienes frío
Arráncame las uñas/si te quieres divertir
Con mi piel/puedes hacerte un vestido
Entiérrame vivo/si no me quieres más
Pero mis huesos/dáselos a los perros
Con mis dientes/puedes hacerte un collar
Con mis manos/hazte ceniceros

Moriría por tí
Moriría por tí

Arráncame los ojos/si no quieres que vea más
Mis entrañas/dáselas a los cerdos
Mis cenizas/puedes tirarlas
Mis cenizas/las puedes tirar

Moriría por tí
Moriría por tí
Lo haría por tí
Lo haría por tí


Que grandes Os Deuteronistas!

jueves, 6 de mayo de 2010

La calle




Cruzo la calle. No hay nadie. Ha llovido y el agua se cuela por todos los agujeros que puede.
Oigo ruidos que no soy capaz de distinguir.
La calle es ancha, parece larguísima, como si no quisiese acabarse nunca. Todo está mojado. A los lados, en la cuneta, se acumulan los charcos...

No sé que me pasa, no sé que siento. Lo único que puedo decir es que me embarga una sensación de soledad nostálgica que crece con el sonido de la lluvia.

martes, 27 de abril de 2010

Paco

Faro (foto)

paseo de Laredo (foto)


Paco es marinero. No puede vivir sin el mar. Es su vida. Lejos de él no respira. Le falta energía.

Desde los catorce años ha estado embarcado, ha visto muchos mares, muchas tempestades, muchas puestas de sol y amaneceres. Ha tenido muchas horas muertas en la cubierta con la vista perdida en horizontes diferentes.

Pero éste es su mar. El mar de su infancia y su juventud. El mar que sabe cómo se enamoró de Encarna. El mar que ha visto nacer a sus hijos y morir a su padre. El único mar al que tiene la necesidad de acercarse cada mañana, asegurándose que sigue ahí, asegurando con ello su propia existencia.

Paco es, ante todo, marinero. Y éste es el mar de su vida.

sábado, 24 de abril de 2010

Don´t you worry a bit



" c u a n d o h a c e s u n a e l e c c i ó n
c a m b i a s e l f u t u r o "



y que bonito es poder hacerlo



martes, 20 de abril de 2010

Nadie es más de aquí que tú. Miranda July

foto de http://noonebelongsheremorethanyou.com


¡Qué suerte! que exista esa persona que te conoce bien y acierte plenamente, regalándote el libro indicado justo en el momento indicado. Eso es lo que me ha pasado a mí, hace ya algunos meses, con Nadie es más de aquí que tú.

16 relatos, extremadamente buenos, donde Miranda July nos lleva de paseo por los frágiles márgenes de la condición humana. Reales o no, saben a verdades, a emociones y a sentimientos. Puede que sea por esto por lo que se ha convertido en uno de mis libros favoritos.

Si tenéis la oportunidad de haceros con este libro, no lo dudéis... aunque mucho mejor si tenéis a la persona indicada para que os lo regale...


Miranda July es directora de cine (escribió, dirigió y protagonizó su primer largometraje "Tú, yo y todos los demás" que obtuvo varios premios) es escritora (sus relatos se han publicado en The Paris Review, Harper´s, Zoetrope, The New Yorker) es artista de performances (su obra se ha publicado en el MoMA, en el Guggenheim...), es una persona para mirar de cerca. Todo esto con 36 añitos...

Si quieres saber más podéis consultar su web
También la curiosa y bonita web sobre su libro: Noonebelongsheremorethanyou





t h a n k s, m u á

martes, 13 de abril de 2010

Que ben se pasa na fin de semana!!!








Para conseguir isto fixemos o seguinte:

Paso 1;
Dúas amigas, un coche, moitas ganas de disfrutar.
Visita á Illa de Arousa nunha mañá de ceo azul.
Unión plena coa idiosincrasia dos veciños. Dende o Messi de alí, ata o can que posaba para as fotografías, pasando polo home que ante a pregunta "Como facemos para saír da Illa?" nos respondeu " Moi fácil neniña, polo puente". Mundo diferente, mundo bonito.

Paso 2;
Tres amigas, moitas máis ganas de pasalo ben.
Tarde-noite de viñucos por Compostela para rematar no triángulo "Atlántico-Reixa-Ultramarinos". Coñecer ao famoso Fernando Toname (ou Tonein) e que nos deleitara co bo uso dunha lingua extranxeira. Todo e máis con foto de despedida no cruceiro de Conxo Underground.

Eu solo quero no ter que esperar moito para que voltedes, gracias pitiñas.

miércoles, 7 de abril de 2010

You can see infinity!

Berlín, febrero 10


Con ganas de que llegue nuestro momento: tu momento, mi momento.

Para la espera, podemos mirar al infinito y pintarlo como queramos... yo lo quiero pintar de palabras, palabras en los árboles, en los tejados, en los semáforos. Palabras.

¿Cómo lo ves tú?

lunes, 29 de marzo de 2010

Papel

Serralves, Porto 09

Papel calco
Papel cebolla
Papel continuo
Papel charol
Papel de lija
Papel pintado
Papel de plata
Papel secante
Papel de seda
Papel vegetal
Papel de fumar
Papel de aluminio
Papel carbón
Papel cuché
Papel de estraza
Papel de caña
Papel de cúrcuma
Papel de estaño
Papel de tornasol
Papel higiénico
Papel maché
Papel rayado
Papel fotográfico


Papel en blanco... para escribir la más bonita historia.

lunes, 22 de marzo de 2010

Primavera

Xixón, Elogio del horizonte

Media tarde, ha dejado de llover y el sol se pelea con las nubes por ganar un poco de espacio. Qué alegría ver y sentir los rayos solares después de este acomodado invierno dispuesto a no abandonarnos...
Como digo, es media tarde y la luz gana a la grisácea sombra mañanera. Todo está en silencio. Festivo, no hay bullicio en las calles, ni tráfico. Esto me permite oír el piano de la vecina que suena lejano, repitiendo una y otra vez la misma melodía.
Desde el sofá de nuestro salón, al mirar a la izquierda puedo ver a través de la ventana los tejados de los edificios. Dispuestos como un ejército, donde la primera fila es el edificio de la acera de enfrente y el pelotón de cola el edificio que roza la línea del horizonte. Desde mi perspectiva, observo tu perfil, tu bonito perfil a mi lado. Me siento plena, embargada de un sentimiento de absoluta tranquilidad. Mi sorpresa es mayor cuando descubro, detrás de la cortina de humo que sale de tu boca, como en la antena del tejado vecino dos palomas juegan a quererse... En este momento es cuando observo en el calendario que una nueva estación ha llegado.
Si una de estas palomas fuese Neruda, le cantaría a la otra:

"quiero hacer contigo
lo que la primavera hace con los cerezos"

Pues eso...

lunes, 8 de marzo de 2010

B e r l í n B/W








H a y o c a s i o n e s e n l a s q u e n o s i r v e n d e n a d a l a s p a l a b r a s

v i a j e s o ñ a d o, s o ñ a d o v i a j e