sábado, 25 de abril de 2009

pequenos recordos de pequena

atando recordos (foto)

comer debaixo da parra
as chanclas de Pumuki
o bote de meu pai 
as ortigas
ir coller mazorcas de maíz
xogar ás canicas e tamén ás chapas
as gafas oscuras de miña abuela
a casa vella
a bici de cross negra de meu irmán (pintada por él)
o Tente de Rubén
as galiñas e os cochiños da cuadra
os primeiros libros que me traía meu pai cada domingo
as gominolas da "Casa María"
esperar dúas horas para facer a dixestión
mamá co pelo gris
as gafas de bucear
o mandilón do colexio
o desván da abuela Asunción
o mesmo circo cada ano
os negróns nas rodillas
recoller as patacas
papá cando volvía do mar
a tele de cornos encima da nevera
a biblioteca do Naútico vello
as cabanas  nos prados de herba seca
o Simca 1000 verde
a bolsa da compra da abuela
os días de camping cos veciños
a bandurria
o disfraz de bruxa
as merendas de nocilla
o abuelo facéndome o cabaliño
o meu can Dubhe
a raia ao medio
os batidos caseros que levaba á praia na miña bolsa de tela q poñía "mi merienda"
o mar de Foz
as historias de medo que inventábamos meu primo e eu
a primeira cinta de cassette
os ollos azuis do abuelo
ir coller moras
...
...
...

miércoles, 22 de abril de 2009

Trenes en oktomat




El pasado jueves asistí a una conferencia del poeta Claudio Rodríguez Fer y dijo una frase que me encantó: " O clamor contén ao amor, non pode haber clamor sen amor"
Me parece acertadísima, además de ser un juego de palabras, no se puede sentir clamor por algo o alguien si no se siente amor por ese algo o alguien. Me gusta.

Por cierto, hoy es el Día de la Tierra...pero hoy, igual que ayer, Mamá Gaia se sigue quejando. Un día bonito en el calendario no sirve de nada.

Fotos en la estación de tren St.Pieters (Gent)

martes, 14 de abril de 2009

Mono, Bruselas






Bueno, las crónicas viajeras habitualmente empiezan por el primer día, pero he preferido contaros, antes de nada, el fin de fiesta de nuestro periplo por tierras belgas.


Como Madrid está muy cerca y no me apetece estropear la sorpresa a nadie, no desvelaré nada, solo puedo deciros que est@s japones@s han entrado en el top de mis conciertos (aunque no en el número 1, ese sitio creo que aún no tiene dueñ@)

No es sólo Mono, es viajar a Bélgica, es la compañía, es el instante, es la situación, son las sensaciones que provocan simplemente las miradas en un determinado momento, justo  cuando la música te invade todas las venas del cuerpo...es todo eso.

Chicxs, que un grupo se lleve un  gong de gira dice mucho...

Os quiero mucho, me apetece veros a todxs...deseando que llegue el fin de semana

Cuidense

jueves, 2 de abril de 2009

Mono. Hymn to the Immortal Wind




Esta entrada ya debería de haber salido aquí hace semanas, eso es cierto. Pero en su momento el gran revuelo montando alrededor del nuevo disco de Mono hizo que el "árbol en ruinas" no se pronunciase sobre la cuestión. Hoy la situación cambia. Cambia porque si era bueno gozar del privilegio de poder disfrutar de ellos una vez, imaginaos dos.  Bruselas y Madrid. Meju y Eva. 5 días de diferencia. En fin. Hoy no quepo en mi del gozo...



Solo puedo decir gracias niñolindo.

Cuento los días.