martes, 25 de mayo de 2010

luscofusco

luscofusco, Xixón (foto)

Hai un momento do día, entre o día e a noite, en que a luz desaparece case por completo e as cousas se perciben como sombras. Ese momento é máxico e o perfecto para amarse, para abrazarse, para chorar, para rir, para descansar, para pensar, para disfrutar, para beber unha cervexa, para sentarse na terra, para contar unha boa historia, para botar un cigarro, para escoitar o último disco do teu grupo favorito, para chamar a esa persoa que fai tanto que non ves, para collerse da man, para xuntarse cos amigos, para ler un libro, para viaxar coa imaxinación, para falar cos mortos, para dar un paseo, para dicirlle a túa mai todo o que a queres, para bailar coa única persoa coa que compartes os teus segredos máis profundos, para ver o idiotas que somos ou para darse conta da fortuna que temos...
Existe ese momento, é a bocanoite, a noitiña, o luscofusco.

Tamén se considera luscofusco ao momento do día, entre a noite e o día, cando cantan os galos, no que a primeira claridade da mañá permite distinguir as cousas coma sombras. Resulta ser outro momento moi especial, é a chegada dun novo amencer, un novo día. Algo novo e fresco que nos fai abrir os ollos cos primeiros raios amosando toda a nosa inocencia.


Luscofusco, unha das palabras máis fermosas da lingua
Luscofusco, un dos momentos máis especiais do día.

jueves, 20 de mayo de 2010

Xoán vive moi ben en Caracas. Celso Emilio Ferreiro

cartos (foto)

XOÁN VIVE MOI BEN EN CARACAS

A sociedá do benestar está vindo
polos laberintos das computadoras.
Un mundo feliz, querido Aldous,
sin paxaros no amencer, está chegando.

Xoán traballa nunha fábrica de automóviles.
Xoán traballa nunha fábrica de tocadiscos.
Xoán traballa nunha fábrica de neveiras.
Xoán traballa nunha fábrica de televexos.

Xoán traballa e aforra sen descanso
pra meter o seu diñeiro nun banco
que é dono da fábrica de automóviles,
que é dono da fábrica de tocadiscos,
que é dono da fábrica de neveiras,
que é dono da fábrica de televexos
e da pubricidá que abrolla nas súas pantallas.

Traballe, produza, aforre,
que o demais é conta nosa.
Vosté poña o diñeiro,
que nós poremos o demais.

Xoán poido por fin mercar un automóvil,
Xoán poido por fin mercar un tocadiscos,
Xoán poido por fin mercar unha neveira,
Xoán poido por fin mercar un televexo,
para ver na súa pantalla
a pubricidá que o seu banco desenrola.
Xoán conseguiu por fin electrodomesticarse,
electroconvencerse de que é mellor estar tranquilo
e electrocomportarse coma un bo rapazote
ó que nada humán lle é alleo cando é cómodo.
Os beneméritos, filantrópicos industriás,
co seus aliados mercantís en comandita
encheron as faltriqueiras, porque o diñeiro
de xaneiro a xaneiro é sempre do banqueiro,
según di o refrán
que noutro tempo fixo o pobo Xoán.
Antipoemas (1972)

sábado, 8 de mayo de 2010

Elcapitalismomata(ytútambién). Los Deuteronistas

444 (foto)


Facía bastante que non escoitaba esta canción.
O outro día, na siesta, sonaba de fondo.... trouxome moitos recordos.
Creo que é unha das cancións máis bonitas que escoitei nunca, e creo tamén que das máis tristes.


Significa moito, significa todo.


Toma mi sangre/es para tí
Quema mi cuerpo/si tienes frío
Arráncame las uñas/si te quieres divertir
Con mi piel/puedes hacerte un vestido
Entiérrame vivo/si no me quieres más
Pero mis huesos/dáselos a los perros
Con mis dientes/puedes hacerte un collar
Con mis manos/hazte ceniceros

Moriría por tí
Moriría por tí

Arráncame los ojos/si no quieres que vea más
Mis entrañas/dáselas a los cerdos
Mis cenizas/puedes tirarlas
Mis cenizas/las puedes tirar

Moriría por tí
Moriría por tí
Lo haría por tí
Lo haría por tí


Que grandes Os Deuteronistas!

jueves, 6 de mayo de 2010

La calle




Cruzo la calle. No hay nadie. Ha llovido y el agua se cuela por todos los agujeros que puede.
Oigo ruidos que no soy capaz de distinguir.
La calle es ancha, parece larguísima, como si no quisiese acabarse nunca. Todo está mojado. A los lados, en la cuneta, se acumulan los charcos...

No sé que me pasa, no sé que siento. Lo único que puedo decir es que me embarga una sensación de soledad nostálgica que crece con el sonido de la lluvia.