lunes, 21 de junio de 2010

Al sol del atardecer

edificio+ramas (foto)


¿Cómo pueden ser tan complicadas las relaciones humanas? No lo entiendo.

Desde hace tiempo, esta es una de mis grandes dudas, no encuentro la respuesta en ningún lado, al contrario, únicamente encuentro refuerzos que engordan mi preocupación.
El mundo es una mierda, sí, ya lo sabemos todos. La gente es gilipollas, sí, también lo sabemos. Pero, ¿dónde queda el atisbo de esperanza? hay gente que se va al fútbol a buscarlo, otra de vacaciones a Torremolinos. A mí eso no me vale de nada, prefiero las pequeñas cosas, el día a día, el beso al despertar... Creo que somos egoístas, ahora quizás aún más. La empatía ha desaparecido. Nos cuesta entender a los demás porque no nos entendemos a nosotros mismos. Nos provocamos dolor sin querer (y quizás este dolor bidireccional no intencionado sea el que más duela del mundo). Nos volvemos rencorosos sin querer (y ese rencor unidireccional hacia nosotros mismos nos destroza por dentro y por fuera). Nos volvemos absurdos queriendo. Y al final de todo, nos arrepentimos. Esto me lleva a pensar que somos estúpidos y que nuestra estupidez nos vence.

Quiero un mundo donde la gente no sufra por estas cosas y creo que la solución depende de nosotros mismos. Podemos lograrlo, solo tenemos que respetar y no tener miedo.

lunes, 14 de junio de 2010

13/06 Rebequiña



Xa sei que hoxe é 14, pero ontes foi imposible actualizar así que máis vale tarde que nunca!

Rebeca cumple 27 anos e é a terceira persoa importante que nesta semana se fai un pouquiño máis maior...

Creo que a foto o describe todo. Esta persona é capaz de amar a un nivel superior. Rebe cuida e mima. Sempre sabe escoitar e sempre ten un bo consello na boca para darche. É como ela dí, un pouco meiga!!! Con ela pásame algo xenial, ainda que pasen días, semanas, meses sen vernos, no momento en que coincidimos é como se nunca estivesemos separadas. Creo que neso consiste ser amigas.


É a miña Pili!!!

Quérote, feliz día guapísima.

viernes, 11 de junio de 2010

11/06 Dieguiño

Warschauer Str. Berlín
(photoautomat)

A primeira vez que falei con Diego foi unha noite de principios de verán, acórdome perfectamente do momento e tamén del. Era un chavalito, poderiamos dicir ainda adolescente. Levaba o pelo cortiño e no curuto levantáballe para riba un mechón. Vistía unha camiseta toda raída, parecía papel de fumar, cun debuxo de dous emigrantes galegos metidos nunha lata de sardiñas.
Empezamos a falar e cando nos dimos conta pasaran horas, esa día contoume mil cousas e eu supoño que outras tantas, ainda que recordo mellor as súas palabras cas miñas... Diso xa fai uns cantos anos, pero a partir dese instante os nosos camiños quedaron irremediablemente cruzados (cousa da que me sinto enormemente afortunada)

Hoxe cumple 27 anos, é o seu día.

Non vou a dicirlle nestas catro liñas nada que non sepa. Non vou a facer un epílogo de sentimentos, nin moito menos. Simplemente vou a darlle as gracias, porque merece un GRACIAS que se saia da pantalla.

Feliz día ruliño.

Don´t you worry a bit!
try to think about me.







Algo escrito fai moito tempo nunha persiana: "existeu un tempo no que as horas de luz invadían a túa existencia...cando a angustiosa escuridade che deixe ver as pequenas cousas atrapadas polo olvido, descubrirás o verdadeiro camiño, o camiño de retorno á imperfecta felicidade"

gracias por voltar...

lunes, 7 de junio de 2010

07/06-Carliña



Non me vou a poñer transcendental, creo que xa son moitos e moitas os que teorizaron, teorizan e teorizarán sobre a amizade.
Eu téñoo bastante claro. Para mín unha boa teoría da amizade é Carla... básicamente boa, porque na práctica é 100% auténtica e fiable, e iso falando de teorías e falando de amizades podemos dicir que é o fundamental.

Quérote moito. Gracias por todo.

Moitas felicidades Charli...