viernes, 25 de abril de 2008

Imposibles

Risa [foto]

Soy una persona de imposibles, me gustan los imposibles, las cosas difíciles de conseguir, los retos, las cuestiones complicadas...lo fácil y totalmente dispuesto me aburre, me provoca una profunda apatía...
La sensación de levantarme todos los días con un pensamiento de constante superación, con la ilusión (podéis pensar "infantil") de que hay imposibles que pueden llegar a realizarse, que pueden llegar a surgir, a ocurrir...esa sensación me completa, me hace desprender alegría por los poros.
Pero, precisamente es esa manera de pensar, la que provoca que mi cabeza se sienta perdida. Perdida cuando mis actos y sus respectivas consecuencias no guardan correspondencia con esa idea de vida como crecimiento constante, como nutrición continua...Sólo sucede en pequeños momentos, breves destellos de pensamiento que aparecen y desaparecen...
Lo que tengo claro es que no me rendiré, no me acomodaré a nada, mucho menos al vacío de una vida impuesta e incompleta...seguiré buscando mis "posibles" imposibles...

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Eso pasa cando as espectativas son mui altas e o destino che xoga malas pasadas.
Pero ter o listón alto é bon xq che fai sentirte máis viva, en desafío constante.
Eso si, tes que contar con eses obstáculos e non desistir, xq veñen de serie ca vida.
Xa sabes, si caes, levántate e volve a empezar.

Anónimo dijo...

Es imposible no tener posibles imposibles.

Anónimo dijo...

ya verás mi amor que tus imposibles se irán cumpliendo.. tienes toda mi estima sólo por no conformarte, y seguir buscando...
un beso a mi amelie...