miércoles, 30 de abril de 2008
viernes, 25 de abril de 2008
Imposibles

martes, 22 de abril de 2008
Chipko
El movimiento Chipko empezó en la década de los 70 cuando se organizaron las mujeres de los pueblos en la zona de los Himalayas en India para proteger sus bosques. Chipko, que significa “abrazo”, era una forma de resistencia no-violenta. Las activistas abrazaban los árboles poniendo sus cuerpos en el camino de las hachas de los contratistas. Llamando así la atención de las prácticas de “desarrollo” que destruyen sus bosques, divisiones de aguas, y suelos, sus sustentos y sus culturas (Shiva 1988).
El abrazo de las mujeres Chipko a los árboles es el abrazo a la vida.
domingo, 20 de abril de 2008
la memoria es graciosa

Hace algunos días, colocando libros en la tienda, algun@ de mis compañer@s encontró esta joya: Soldados de cerca, de un tal Salamina. Grandezas y miserias en la galaxia librería. Bueno, pues desde ese momento, hemos convertido nuestros minutos finales del turno en todo un ritual de risas, declamando incluso.
El libro en cuestión, que está editado por Comanegra, es una recopilación de anécdotas del trabajo en una librería, de los errores que los clientes cometemos cuando pedimos determinados títulos. Se muestra el ingenio de librer@s para poder descifrar títulos totalmente desvirtuados, que en ocasiones, son muchísimo mejor que los originales. Sorprende pararse a pensar el camino que ha cogido un título para transformarse en otro totalmente distante y sin interconexión alguna.
De mis favoritos:
“Hola, quería Los patos de Eulalia”
(no me quiero ni imaginar la cariña del librer@ ante tal título, yo empezaría a sudar…pero lo más gracioso es que el libro que pedía era Los Pazos de Ulloa de Pardo Bazán…lejos, muuuuuuuuuuy lejos…pero muy divertido!!)
y este no tiene desperdicio:
Quería el libro Ángeles y fantasmas de James Brown
(joer, quien le iba a decir a James que además de ser el papá del soul iba a escribir “novela de misterio”. Eso sí, en mi humilde opinión, el nuevo título es muchísimo mejor que el original, sin ninguna duda!!!jajjajaa)
Es divertidísimo, se lo recomiendo a tod@s l@s que estéis relacionad@s con el mundo libro/librería…y a l@s que no, también, pues os podéis reir un buen rato.
Os dejo el link a la editorial, porque aceptan la aportación de nuevas anécdotas para próximas publicaciones, Editorial Comanegra
Disfruten de este domingo lluvioso…
viernes, 18 de abril de 2008
Jacques Derrida, deconstruyendo.

Pues eso, deconstruyendo.
Si algun@ está interesad@ en saber algo más de Derrida www.jacquesderrida.com.ar/
martes, 15 de abril de 2008
Victoria Animal

lunes, 7 de abril de 2008
Ramas vs. panfobia
Sóis árbol, un inmenso árbol, anclado a mí. Os nutrís de mí y yo de vosotros…sóis esperanza en mi universo particular…ahora ya no tengo miedo, la panfobia ha desaparecido gracias al abrigo de vuestras ramas.
Feliz semana a todos!! cuidense mucho!!
A los tres magníficos, gracias por este sábado. Gracias. Qué grandes!!
miércoles, 2 de abril de 2008
Hoxe unha de estar ata as pelotas

Estou farta de tanto saber estar, do que eu fago é o que vale, estou ata as pelotas de que a xente solo mire o seu puto furado da barriga, que non sepa verse nos ollos dos seus semellantes ou polo menos verse como realmente son, que non se sinceren consigo mismos. Estou farta das apariencias, das falsas miradas, dos enganos gratuitos, da superficialidade absoluta que o invade todo, de que a xente critique modos de vida que no fondo é o estilo de vida que teñen máis que asumido. Ata as pelotas dos cambios de opinión, dos xiros de personalidade, das incoherencias persoais que algúns e algunhas asumen como algo natural…Pero o que realmente me infla as narices é o cinismo, o cinismo da xente que se etiqueta como clara e transparente, desa xente que fai do cinismo unha maneira de vivir. Paréceme penoso, paréceme cobarde…
Farta de que non exista humildade entre os seres humanos, joder! Que por ser humildes ninguén vai deixar de ser cool, nin supermoderno, nin emo, nin etiquetas chorras de esas que agora están tan de “moda” e que de tanto oir xa me retumban na miña cabeciña dunha maneira recalcitrante…Pensade, que sería máis gratificante e enriquecedor que aceptarse dunha puta vez!? Pero non no sentido de adoptar roles rancios como idiotas, todos encasillados, todos catalogados senón solo aceptarnos como…humanos? Que vos parece?...creo que igual para algúns ou algunhas pode ser un reto demasiado arriesgado. Mirade, case mellor que esta xente siga na súa póla, así como un cáncer localizado, que non chegue a metastatizar…sempre haberá células resistentes que soporten os seus ataques contaminantes.
Non me gusta estar ata as pelotas pero é que xa cheira tanta movida desta, por favor!!! Ademáis escribir todo este surtido de fartismos despois dun día espléndido atreveríame a decir que é ata impertinente. Estábanse volvendo corrosivas as ideas na miña mente e necesitaba soltalas.
E despois de este rollo vou a poñer a remollo unhas lentellas ricas para preparar unha comida deliciosa para unhas personiñas deliciosas…Ala!
Perdón por todos os erros que poida ter na escrita pero é que en galego necesito escribir como falo.